Λέγε με … »Κορόνα».

Η αρχική σου σελίδα έχει καταντήσει πιο γραφική κι απ’ το «τίποτα» της νευριασμένης γυναίκας. Τα δημοσιεύματα κυμαίνονται ανάμεσα στα κουλουράκια που έφτιαξε η γειτόνισσα μαζί με την μικρή της σε μια απέλπιδα προσπάθεια να την απασχολήσει, στις προτροπές της καμπάνιας του #μένουμε_σπίτι, στις ανεύθυνες «επαναστάσεις» όσων ξεμύτισαν,  και –φυσικά!- στη συνεχιζόμενη ειδησεογραφία που φέρει...

Ρούντι

Τον γνώρισα την πιο σκοτεινή νύχτα της ζωής μου. Έχουν περάσει εξήντα  χρόνια από τότε, μα το έρεβος εκείνης της βραδιάς έμεινε πιστός εραστής της μνήμης μου. Θα ‘μουν – δε θα ‘μουν είκοσι χρονών, όταν αντίκρισα όλα μου τα όνειρα να σβήνουν μονομιάς, ύστερα από μια άβολη, κοφτερή ρήση: «Η μορφή του καρκίνου σας...

Πρωτοχρονιά

Να μάθεις. Ουσιαστικά κι ατέρμονα· μ’ έναν τρόπο που λίγες φορές μαθαίνουν οι άνθρωποι. Να ταξιδέψεις σε κόσμους φανταστικούς και υπαρκτούς κι έπειτα, να αποπειραθείς να γνωρίσεις λίγο και το μέσα σου· αξίζει η διαδρομή. Να δημιουργήσεις. Εκστατικά και ψυχωμένα· μ’ έναν τρόπο που σπουδαία δημιουργούν οι άνθρωποι. Να γράψεις ποιήματα, να εφεύρεις μια πατέντα,...

Άγγελος δικός μου.

«Δεν είναι πολύ νωρίς να μείνεις μονάχη σου, βρε κορίτσι μου; Γιατί δεν κάθεσαι καμιά ‘βδομαδούλα ακόμη μαζί μας;». «Θα είμαι εντάξει, Αρετή. Τρία τετράγωνα μας χωρίζουν, άλλωστε». «Πάντως, μην το κάνεις για τα παιδιά. Μια χαρά βολεύονται στο δωμάτιό μας – χώρια την αδυναμία που σου έχουν. Κι ο Αντρέας δεν δυσανασχέτησε στιγμή. Ίσα...

Σ’ αγαπώ, μπαμπά. Κι εσένα το ίδιο, μαμά.

Πρώτη μέρα χωρίς βοηθητικές. //Το πέλμα μου αγγίζει το πετάλι δειλά.// Μια άτσαλη στραβοτιμονιά – άλλη μια// και δυο γόνατα ματωμένα// ριγμένα παραπονιάρικα στο κράτημά σου.//Κι απόψε, πάλι δακρύζω στην αγκαλιά σου,//γιατί με πλήγωσε, μπαμπά.//Πονάω, μπαμπά. Όλα αλλάζουν, μαμά· ούτε εγώ δεν μένω ίδια.//Τα φτερά μου μεγαλώνουν απότομα//και με καλούνε να πετάξω//-πού περιθώρια για αντιρρήσεις;//Μα...

Ορτανσίες

«Αγαπητοί, λίγο πριν κλείσουμε, είναι απαραίτητη η νύξη σ’ ένα κομβικό θέμα των ημερών, που όπως οι περισσότεροι υποψιάζεστε, δεν είναι άλλο παρά το άνοιγμά μας στην ισραηλινή αγορά». Ακούγοντας τα τελευταία λόγια του διευθυντή, ξεφύσησε εκνευρισμένος. Οι δείκτες του ρολογιού σχημάτιζαν μια κάθετη γραμμή χωρίζοντας το χρόνο στα δύο. Αν ήθελε να φέρει εις...

Αύγουστος.

Τ’ ακροδάχτυλά μου άγγιξαν διστακτικά το ημερολόγιο τοίχου. Με μια αδέξια κίνηση, τσαλάκωσαν το χθες κι έμειναν να ψηλαφίζουν την ολοκαίνουργια γυαλιστερή σελίδα. 23 Αυγούστου – πέρασε ο καιρός. Ο χτύπος της εξώπορτας θρυψάλιασε τη σιωπή του δωματίου. Μια σκονισμένη απ’ τη λήθη καθημερινότητα αναζητούσε διακαώς το μερτικό της. Έπρεπε ν’ ανασυνταχθώ. Γέμισαν οι μπαταρίες,...

Προς έναν καλύτερο κόσμο.

«Επόμενη στάση: Ομόνοια· Next station: Omonia» -Άντε ρε παππού, πότε θα φτάσουμε; Θάλασσα μου έταξες και θάλασσα δεν βλέπω! -Πολύ ανυπόμονος μου έγινες τελευταία, μικρέ! Δεν είπαμε φεύγοντας πώς θέλουμε ώρα μέχρι τον Πειραιά; -Καλά, θα περιμένω. Αλλά το καλό που σου θέλω, να είναι όπως μου τα περιέγραψες! Ο Μενέλαος γέλασε αυθόρμητα με την...

Μαζί τους είμαι εγώ.

Μαζί τους υπήρξα παιδί. Στρίμωξα το κορμί μου πλάι στο δικό τους στην πρώτη σχολική προσευχή. Ξεχώρισα τα ονόματά τους μέσα σε τόσων άλλων συμμαθητών – λες κι ήταν της μοίρας γραφτό να σημειωθούν με μελάνι ανεξίτηλο σε μια εκλεκτή λίστα της καρδιάς μου. Μοιράστηκα μαζί τους το πρώτο μου επαγγελματικό γραφείο – το θρανίο...

Γιατί μου σκοτεινιάζεις;

Πού κρύφτηκε, αστέρι μου, το χαμόγελό σου, τούτο το δειλινό; Σε ποιες σκέψεις σκοτεινές συνθλίβεται το φως σου; Πού είναι η σπιρτάδα, η ζωντάνια των ματιών, πού άλλη παρόμοια δεν είδε αυτός ο κόσμος; Μην μου κλαις. Ξέρω, δεν σφραγίζουν αναίμακτα οι πληγές, μα ματώνω στη θέα των δακρυσμένων σου βλεφάρων. Βλέπεις, δεν αρέσκονται όλοι...