Η αρχική σου σελίδα έχει καταντήσει πιο γραφική κι απ’ το «τίποτα» της νευριασμένης γυναίκας. Τα δημοσιεύματα κυμαίνονται ανάμεσα στα κουλουράκια που έφτιαξε η γειτόνισσα μαζί με την μικρή της σε μια απέλπιδα προσπάθεια να την απασχολήσει, στις προτροπές της καμπάνιας του #μένουμε_σπίτι, στις ανεύθυνες «επαναστάσεις» όσων ξεμύτισαν, και –φυσικά!- στη συνεχιζόμενη ειδησεογραφία που φέρει τ’ όνομά μου. Μην πανικοβάλλεσαι! Μπορεί να διαδίδομαι πανεύκολα, μα η μετάδοση μέσω της ανάγνωσης μού ξέφυγε. Αν δεν έχεις, λοιπόν, κάτι καλύτερο να κάνεις, στάσου να πούμε δυο λογάκια – άλλωστε, τόσοι και τόσοι μ’ έχουν βάλει στο στόμα τους.
Ο τίτλος της ιατρικής μου ταυτότητας αναγράφει το όνομα «Covid-19», μα στους περισσότερους έγινα γνωστός – διάσημος, θα τολμούσα να πω!- ως «κορονοϊός». Μιας και πιάσαμε την κουβέντα, όμως, λέγε με απλώς «Κορόνα» – θαρρώ πώς μου ταιριάζει περισσότερο. Όχι μόνο λόγω της διάταξης κάποιων πρωτεϊνών μου που φέρουν σχήμα στέμματος, μα γιατί δεν πρόλαβα να γεννηθώ και ανακηρύχτηκα βασιλιάς της οικουμένης. Ολόκληρη οικογένεια ιών, μα σε μένα έπεσε ο κλήρος. Απορώ πώς τ’ αδέλφια μου δεν έχουν καταστραφεί απ’ τον ίδιο τους το φθόνο – μα τι τα θες; Τέτοιες κατάρες από ανθρώπινο στόμα δεν έχει ακούσει ούτε ο στυγνότερος τύραννος. Άσε που σε κάποιους μήνες, θ’ αντικατασταθώ από μερικές βελονίτσες.
Τέλος πάντων, μην σε φορτώνω με τα προσωπικά μου. Έχεις τις δικές σου σκοτούρες. Βλέπεις, εμφανίστηκα απ’ το πουθενά κι άλλαξα ολάκερη τη καθημερινότητά σου –κι οι αλλαγές δεν ήταν ποτέ ευκολοχώνευτες. Μέχρι να φανώ εγώ, είχες εσύ το πάνω χέρι σ’ όλα. Τα παιδιά ζητούσαν μανιωδώς λίγη απ’ την πολυπόθητη προσοχή σου, μα οι αγκαλιές ήταν μετρημένες – μη τυχόν και κακομάθουν. Οι φίλοι σου ξεροστάλιαζαν για έναν καφέ, μα εσύ είχες σημαντικότερα πράγματα να κάνεις. Οι ηλικιωμένοι γονείς σου στέκονταν πικραμένοι πάνω απ’ το τηλέφωνο αναμένοντας εναγωνίως ένα κάλεσμά σου, μα εκείνο το αναθεματισμένο δεν χτυπούσε ποτέ. Οι καινούργιες μέρες εναπόθεταν τις ευκαιρίες μπροστά στην πόρτα σου, μα εσύ άρπαζες μονάχα μερικές από δαύτες, αφού το επόμενο πρωί οπωσδήποτε θα συναντούσες φρέσκες.
Μα, για φαντάσου! Εγώ, ένα τόσο δα αόρατο πραγματάκι, να εισβάλλω στη ζωή σου και δίχως διαπραγματεύσεις να τη φέρω στα μέτρα μου – υπόδειγμα δικτάτορα. Να βάλω όρια στα φιλιά που δίνεις στα μικρά σου, να κλειδώσω τους φίλους σου στα σπίτια τους, να μετατρέψω τους γονείς σου σε «ευπαθή ομάδα» και ν’ απαγορεύσω σε σένα να βγαίνεις να περιεργάζεσαι αφ’ υψηλού τις ευκαιρίες σου. Σκέψου! Να ‘ρθω εγώ, που δε με πιάνει το μάτι σου, και να φυλακίσω εντός μου την ελευθερία σου, αν όχι και τους ανθρώπους σου. Να ‘ρθω εγώ κι εσύ να μου ζητάς συγχωροχάρτια.
Εξαιτίας μου, καλείσαι τώρα να επιδείξεις μαζεμένη την ανθρωπιά που δεν επέδειξες νωρίτερα. Καλείσαι να μείνεις για λίγες εβδομάδες στο σπίτι, ώστε να προστατεύσεις τον εαυτό σου (φυσικά!) και τις ευάλωτες ομάδες. Είναι κι αυτό, που όσο κι αν με κακολογείς, θέλησα να σου δώσω μια τελευταία ευκαιρία να καταλάβεις πώς είσαι αλυσίδα με τους γύρω σου – τόσο φθαρτός όσο κι εκείνοι.
Μην απελπίζεσαι. Θα περάσω κι εγώ. Σήμερα, η κανονικότητα σού μοιάζει με ουτοπία, μα στο ‘πα και παραπάνω· σε λίγο καιρό, θα ‘μαι απλώς υπόθεση ενός εμβολίου κι εσύ, θα τριγυρνάς πάλι στα στέκια σου. Βλέπεις, όπως κι εσύ, κι εγώ δεν είμαι παντοδύναμος. Μονάχα η ζωή έχει τούτο το χάρισμα· κυλά και χαρίζει ένα ηλιοφώτιστο ουράνιο τόξο, ύστερα από κάθε καταιγίδα. Έπρεπε, ωστόσο, κάποιος να σου υπενθυμίσει πώς δεν είναι δεδομένη…
-Από την Βίκυ Μπάλλου–
Fairytale 