Απουσία.-

Και έφυγες.

Διάλεξες για το παραμύθι μου το πιο βάναυσο τέλος.

Τι μου έμεινε;

Ένα μπουμπούκι που δεν πρόλαβε ν’ ανθίσει,

νεκρωμένο μέσ’ στην παλάμη μου.

Ένα αγέννητο «Σ’ αγαπώ»,

καρφωμένο στον ουρανίσκο μου.

Δυο τρία ραγισμένα όνειρα,

κουρνιασμένα δίπλα σε μια Απουσία.

Τι μου λείπει;

Ένα μαζί.

Ένα εσύ.

Κι ένα εγώ,

σαν κι αυτό που ανακάλυπτα σιμά σου.

~Από την Βίκυ Μπάλλου~